Dzieje się tak, gdy we współzawodnictwie tym uczniowie nie ponoszą odpowiedzialności zbiorowej za odniesiony sukces. Dlatego też współzawodnictwo indywidualne powinno stanowić raczej rzadkie zjawisko w życiu szkolnym. Trudno jednak uznać je za zjawisko zupełnie zbędne w szkole. Ujemne z wychowawczego punktu widzenia skutki, jakie pociąga za sobą współzawodnictwo indywidualne, można odpowiednio stonować i ograniczyć ich szkodliwość. Możliwości ograniczenia ujemnych następstw współzawodnictwa indywidualnego polegają m.in. na tym, że: nagradzamy uczniów nie tyle według zdolności, ile według ich osobistego wkładu pracy, samozaparcia i dobrych chęci, nie przeciwstawiamy uczniów wyróżnionych we współzawodnictwie pozostałym uczniom z klasy, lecz zachęcamy wszystkich do dalszego wysiłku i uczymy, o ile to tylko możliwe, radości z cudzego zwycięstwa, nie wyzwalamy przesadnie ambicji uczniów, np. przez wypisywanie nazwisk poszczególnych „zwycięzców” w gazetkach ściennych lub wyczytywanie ich imion i nazwisk w obecności innych klas czy też całej szkoły; praktyka taka wskazana jest w przypadku zwycięstwa zespołowego.

Henryk Przeręba

Cześć, mam na imię Henryk i od wielu lat jestem ojcem. Moja żona namówiła mnie, abym założył tego bloga i dzielić się z wami swoją wiedzą, którą posiadam 🙂 Zapraszam Cię do miłej lektury mojego bloga!